Boothstraat

'Door de beperkte aanvoer van zuivel komen veel melkslijters nog slechts om de andere dag aan de deur', zo wordt de foto op p. 24 toegelicht (geen gedigitaliseerde versie van Jesse's foto in het Utrechts Archief helaas). Door geheel andere oorzaken komen er anno 2006 al helemaal geen melkslijters meer aan de deur. Niet meer met een bakfiets (zoals op Jesse's foto), niet met een hondenkar, niet met een gemotoriseerde driewielige wagen, niet meer met een VW-busje (eerst met twee klapdeuren, later met een schuifdeur, zoals de bus van Henk van Brenk uit Groenekan, die melk leverde in 'mijn' buurt in Zeist, toen ik - vooruit dan maar: nog jong was - ; jarenlang op zaterdag melkboer-assistent geweest: losse melk, notablokje, 30 eieren bijeen op een bled (zo zei je dat, maar hoe schrijf je het?), knallende Exota, roze vla in halve-literflesjes, en zo'n geldbuidel aan een riem, ijzeren kratten en dito flessenmandjes, gortepap, rijstepap, taptemelk, bonken boter van weet ik hoeveel kilo voor de poffertjeskraam in het Walkartpark, kratten vol literflessen slagroom voor de keukens van Figi en Hermitage, met koelkasten waar je in kon lopen; aan de kleur van de dop wist je wat er in de fles zat (melk zilver, karnemelk een rode streep, vanillevla geel); die doppen kon je sparen, voor de Zending; maar ook om je fietsspaken vouwen. De dog van de huisarts, Van Loghem, duwde ze met z'n snoet van de melkflessen en likte dan de room eruit. Allemaal sneeuw van vroeger, nou ja, jaren zestig.