Het Leidseveer

Dit was weer een lastige, pagina 100 van Jesse's fotoboek, met een aantekening op pagina 109: 'Gezicht op het Leidseveer, vanaf het talud van de Leidseveertunnel. De beeldengroep werd ontworpen door de Amsterdamse beelhouwer Gerrit Jan van der Veen. Van der Veen werd in 1944 door de Duitsers gefusilleerd vanwege zijn aandeel in het gewapend verzet.' De foto is gedigitaliseerd en te vinden in het Nederlands Fotomuseum.

Anno nu is het wat jammer dat je niet op of langs het spoor mag lopen, terwijl zoiets wel nodig is, omdat er een geluidsscherm langs de ene kant van het spoor staat:


Ik heb bij enkele huizen in de Lange hagelstraat aangebeld, in een poging vanaf de zolderverdieping over dat scherm heen te fotograferen, maar er was niemand thuis. Vervolgens begeleidde me een behulpzame dame van het Park Plazahotel me naar de zevende verdieping, maar vandaar zie je vanalles maar helaas niet wat ik zocht:


Toen maar naar het spoor zelf, waar men druk doende was een forse stroomstoring om te roepen (zowel naar het oosten als naar het zuiden reed er niks). Maar inderdaad:


Het beste wat je vandaar, vanaf het perron ziet van het Leidseveer, is dan dit:


Zie ik opeens mensen vlak voor dat beeld langs lopen. Dat kan ik ook: dus de beste benadering van Jesse is nu dit:


Ik heb die foto gemaakt met, oneerbiedig, mijn rug naar dit:


Nog iets extra, een tip van Edwin: het Utrechts Archief heeft een zeer mooie themasite over de Tweede Wereldoorlog gemaakt, met weer andere foto's en kleurendia's van Jesse onder meer.

Burgemeester Reigerstraat, hoek Oudwijkerdwarsstraat

De jongen, die op p. 75 nog op de foto van Jesse staat (zie het Nederlands Fotomuseum), is inmiddels weggelopen. Zijn beroepsgroep scheurt tegenwoordig, voorzien van maffe rugzakken, rond op hippe fietsen; erger nog is het deel dat is gespecialiseerd in het per opgevoerde rotbrommer met doodsverachting (dat is: met verachting van andermans dood) warm afleveren van kartonnen pizza's aan te gehaast levenden. Het verkeer op de Reigerstraat anno heden is, ook zonder koeriers, uitermate onaangenaam: te veel, te snel, te eigengereid. En geen kwaad woord over de buschauffeur, maar ik voel me soms net een pizza in zo'n stadsblik op wielen. Terwijl er zo veel leuke winkels in die straat zijn. Ga toch lopen.
Terwijl in de meeste gevallen de tijd bomen bij heeft geplaatst, moet hier geconstateerd worden dat er daar links twee van de drie gesneuveld zijn. Welke is het, die er nu nog staat?

Servaasbolwerk

Op bladzijde 64 van het boekje met foto's van Jesse waar het hier nog steeds over gaat, staat een zonnige foto van het Servaasbolwerk, met links de Schalkwijkstraat (zie digirepro in het Nederlands Fotomuseum).

De man op de fiets, die er met een forse potplant vandoor gaat, mogelijk een struik van de firma A.F. Oostveen, is er niet meer, op de foto althans; zomin als de firma Oostveen nog bestaat, op die plek althans. Er zijn nu wel meer onbemande fietsen, waaronder mijn tobbende, zwarte Gazelle (het middelste van de afgebeelde rijwielen), en een felgekleurde nieuwigheid van rond de eeuw- en milleniumwisseling: een deelauto op een deelautostandplaats, gemarkeerd met een bordje 'autodate' omdat quasi-Engels kennelijk beter klinkt; ooit wel eens een Engelstalige een auto 'auto' horen noemen? En welke malloot maakt er nou een gezellige afspraak met zichzelf, anders dan een schizofrene narcist? Men is, denk ik, te lui om een fatsoenlijk Nederlands woord te verzinnen en doet het af met een halfbaken mixwoord. En het zijn trouwens altijd Franse autootjes, ook al heten ze, alweer in het Engels, groenwielen terwijl ze op zwarte banden staan.